Ο Ζαν Πολ Μπελμοντό, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή τη Δευτέρα σε ηλικία 88 ετών, υπήρξε μεγάλος οπαδός της Παρί Σεν Ζερμέν, έχοντας μάλιστα συμμετάσχει στη δημιουργία της.
Ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς, ο «γοητευτικός άσχημος» του γαλλικού κινηματογράφου, ήταν γνωστός για το πάθος του για το ποδόσφαιρο. Στη δεκαετία του ’70, μάλιστα, και ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του, ο “Μπεμπέλ” συμμετείχε στη δημιουργία της Παρί Σεν Ζερμέν μαζί με άλλα τέσσερα άτομα, βοηθώντας τον Ντάνιελ Χέχτερ στη χρηματοδότηση του φιλόδοξου έργου. Το Παρίσι άλλωστε «υπέφερε» από την απουσία ενός μεγάλου ποδοσφαιρικού συλλόγου και ο Μπελμποντό το πήρε πάνω του…
Η συμμετοχή του δεν αρκέστηκε στη γένεση της Παρί. Παρέμεινε μεγάλος θαυμαστής του συλλόγου για το υπόλοιπο της ζωής του, κάτι που επιβεβαιώνεται από τη συχνή παρουσία του στον VIP χώρο του «Parc des Princes». Ακόμα και όταν δεν ήταν καλά στην υγεία του, μετά το εγκεφαλικό του επεισόδιο το 2001, κατάφερνε να δίνει το παρών στους αγώνες της αγαπημένης του ομάδας.
Ο Μπελμοντό δεν έχανε αναμέτρηση της ομάδας της καρδιάς του και είχε παρακολουθήσει από κοντά το νικηφόρο έπος στο Κύπελλο Κυπελλούχων το 1996, όταν η Παρί το κατέκτησε για πρώτη φορά στην Ιστορία της (1-0 της Ραπίντ Βιέννης στον τελικό).
Ο Μισέλ Ντενισό, ο πρόεδρος της ομάδας, ήταν ο «κολλητός» του και μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, ήταν από τους πρώτους που του απέδωσαν φόρο τιμής, υπογραμμίζοντας ότι «στην Παρί Σεν Ζερμέν, ήταν στο σπίτι του».
Νεότερος, ο Μπελμοντό δεν είχε περιοριστεί στο ρόλο του θεατή στο ποδόσφαιρο. Στα χρόνια του λυκείου, του άρεσε να παίζει ως τερματοφύλακας, αλλά τελικά τον κέρδισε το θέατρο, καθώς εγκατέλειψε το άθλημα για να αφοσιωθεί στο… σανίδι.
Αργότερα, στη δεκαετία του 1960, για να διασκεδάσει στον ελεύθερο χρόνο του, δημιούργησε τη δική του ομάδα, που ονομάζεται “Polymusclés”.
Η φιγούρα της γαλλικής 7ης τέχνης, πάντως, μπορεί να λάτρευε το ποδόσφαιρο, αλλά η αγάπη του εκδηλωνόταν στον αθλητισμό γενικότερα. Υπήρξε άλλωστε πυγμάχος και έπαιζε τένις κατά καιρούς.
Τέλος, με δική του παραδοχή, ήταν φανατικός αναγνώστης της αθλητικής εφημερίδας Equipe, η οποία δεν έφευγε ποτέ από τα χέρια του, ούτε κατά τη διάρκεια των μαθημάτων του σχολείου.
