Η θεαματική συντριβή της αμερικανικής ηγεμονίας στο Αφγανιστάν δεν υπήρξε παρά μία μόνο ένδειξη της παρακμής της ισχύος των ΗΠΑ παγκόσμια. Αυτό που είναι καθαρό για κάθε αντικειμενικό παρατηρητή είναι πως η χώρα υφίσταται μια προφανή και ριζοσπαστική μεταμόρφωση που την απομακρύνει από την αυτοαποκαλούμενη θέση της στην ηγεσία του κόσμου. Οι ΗΠΑ έχουν απoλέσει σημαντικό έδαφος σε κάθε σημείο ή κατηγορία που σημειώνει την ηγετική θέση κάποιου σε σχέση με τους ανταγωνιστές του. Οι αιτίες για αυτή την καταστροφική παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών απλώνονται σε όλα σχεδόν τα πεδία της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής. Κινδυνεύουν μάλιστα, σαν επιδημία, να επεκταθούν και σε πολλές άλλες χώρες της Δύσης.
Στο επίπεδο της κουλτούρας η επιβολή της πολιτικής ορθότητας και η υπερβολική αφοσίωση, ιδιαίτερα από τους περισσότερο καλλιεργημένους κύκλους και τις πολιτικές ελίτ, σε πολιτικές ταυτοτήτων και ιδιαίτερων κοινωνικών ή φυλετικών χαρακτηριστικών έχουν κάνει την πλειονότητα των πολιτών να αισθάνονται πως ζουν σε ξένη χώρα. Σε έναν επιχειρηματικό, ιδιαίτερα μάλιστα αν είναι κρατικός, οργανισμό πολλοί πλέον πιστεύουν πως έχουν περισσότερες πιθανότητες προαγωγής αν ανήκουν σε κάποια μειονοτική ομάδα (γυναίκες, έγχρωμοι, ομοφυλόφιλοι κ.λπ.) παρά στη συνήθη πλειοψηφία. Παλαιότερα υπήρχαν πολιτικές που το επεδίωκαν (affirmative action). Tώρα πλέον είναι κυρίαρχη κοινωνική πρακτική. Το φαινόμενο αυτό, της συνειδητής παράκαμψης των συνήθων πρακτικών, υπονομεύει την κοινωνική αλληλεγγύη και αποσυνθέτει, μερικές φορές βίαια, τον κοινωνικό ιστό.
Η αποβιομηχάνιση της οικονομίας εξοντώνει τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, κάτι που επιδεινώνεται με εισαγωγικούς δασμούς σε φτηνά βιομηχανικά προϊόντα. Παράλληλα, έχει εκδηλώσει σοβαρή κάμψη το εμπορικό κομμάτι της αεροδιαστημικής βιομηχανίας. Στον τομέα του πετρελαίου επίσης τα πράγματα δεν δείχνουν καλύτερα. Εκεί που η Αμερική θα έπρεπε να ηγείται, στην εξόρυξη ενέργειας από σχιστόλιθο, υπάρχουν οικονομικά ζητήματα που δυνατόν να φέρουν στη μνήμη το «κραχ» του 1930!
Στο συναρπαστικό βιβλίο του «Disintegration» (Αποσύνθεση), που κυκλοφόρησε το 2021, ο Αντρέι Μαρτίνοφ, του US Naval Institute και ειδικός σε ζητήματα ρωσικών στρατιωτικών υποθέσεων, περιγράφει, μεταξύ άλλων, την επαγγελματική και ηθική παρακμή των ελίτ της Αμερικής που πλέον εκτείνεται πέραν των κύκλων της πολιτικής, σε αυτούς των ενόπλων δυνάμεων αλλά και των επιχειρήσεων. Και στους καθαρά ακαδημαϊκούς κύκλους, θα προσέθετα εγώ, μετά τα πρόσφατα φαινόμενα λογοκρισίας της Ιστορίας διότι «υποβαθμίζει»(!) τον ρόλο της μαύρης φυλής στην εξέλιξη του πολιτισμού! Ο Μαρτίνοφ επισημαίνει τον πρόσθετο κίνδυνο μιας φυσικής αποσύνθεσης ακόμα και της γεωγραφικής ενότητας των ΗΠΑ, λόγω εθνικών ή ιδεολογικών διαιρέσεων μέσα στην ίδια τη χώρα.
Οι διακρίσεις ανάμεσα σε φυλετικές ομάδες, σε χριστιανούς φουνταμενταλιστές, σε φιλελεύθερους κοσμικούς κύκλους, σε υποστηρικτές κοινωνικών και άλλων ιδιαιτεροτήτων και σε κοινωνικές – ταξικές αντιπαλότητες από τη μια ακτή στην άλλη, σκοτεινιάζουν τις προοπτικές μιας χώρας που μέχρι πρόσφατα έλαμπε σαν παράδειγμα ανοχής, δημοκρατίας και φυλετικής ενσωμάτωσης των πάντων. Η αποτυχία στο Αφγανιστάν λοιπόν δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα της ασθένειας που κατατρώει βαθιά τον οργανισμό των ΗΠΑ. Και που δεν φαίνεται κανένας έτοιμος να την αντιμετωπίσει… Και κάτι τελευταίο. Ο Ομπάμα αποχώρησε από το Ιράκ και δημιουργήθηκε το Ισλαμικό Κράτος.
Ο Μπάιντεν αποχώρησε από το Αφγανιστάν και το δώρισε πίσω στους τζιχαντιστές Ταλιμπάν. Μήπως οι Δημοκρατικοί ενισχύουν, άθελά τους βέβαια, το ακραίο Ισλάμ; Μήπως, λέω…
