Η Ανδρομάχη Δαυλού, σπουδαία ηθοποιός και σκηνοθέτης, ανέλαβε κατά τη διάρκεια της καραντίνας να κάνει διαδικτυακά μαθήματα και να κρατήσει ζωντανή τη σχέση των σπουδαστών με την τέχνη.
Η κ. Δαυλού, με πάνω από 25 χρόνια στο ελληνικό θέατρο και την τηλεόραση, μίλησε στο in.gr για την πανδημία, την οικογένειά της αλλά και το #metoo.
Ακολούθησα και εγώ την αλλαγή στον τρόπο επικοινωνίας που κληθήκαμε αιφνίδια όλοι να προσαρμοστούμε. Αναζήτησα τα θετικά στοιχεία της διαδικτυακής επικοινωνίας αισιοδοξώντας, ότι θα βρεθούν οι λύσεις, αντιμετώπισα τα αρνητικά. Το κυριότερο είναι ότι μαθητές και συνεργάτες δεν χάσανε την επαφή τους με την ουσία της εκπαίδευσης. Η θεατρική τέχνη βέβαια απαιτεί την απ’ ευθείας ψυχική και σωματική επαφή μεταξύ δασκάλου – σκηνοθέτη και εκπαιδευόμενων – ηθοποιών.
Σεβόμενοι το μέσο επικοινωνίας και επιλέγοντας κατάλληλο έργο καταφέραμε να δημιουργήσουμε μέσα από τη φιλολογική – θεατρική ανάλυση τον συναισθηματικό κόσμο των ηρώων. Φυσικά μας έλειψε η ροή της ενέργειας που δημιουργεί τους παλμούς της μυσταγωγίας ανάμεσα στους ηθοποιούς και στους θεατές.
Σίγουρα συνέβαλαν γιατί έτσι κρατήσαμε ζεστή την επαφή μας με την τέχνη. Μέσα από τις αναζητήσεις των ηρώων ταξιδέψαμε και εμείς στα δικά μας μονοπάτια. Εκ του αποτελέσματος, ήταν μια δημιουργική εμπειρία σε πρωτόγνωρες συνθήκες που ξεπεράστηκαν με επιτυχία.
Είμαι τυχερή γιατί ζω με την οικογένεια μου εκτός του αστικού ιστού, λίγο πιο έξω από την πυκνοκατοικημένη Αθήνα. Έχω ένα γιο 5 ετών, μαζί του έμπαινα στην διαδικασία αποφόρτισης της πρωτόγνωρης αυτής κατάστασης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα (και ευχαριστώ το παιδί μου γι’ αυτό) να καταπιεστώ λιγότερο από την όλη συνθήκη, που ταλαιπώρησε τους ανθρώπους της πόλης και να αντιμετωπίσω τις δύσκολες της με αισιοδοξία.
Μέσα στα 25 χρόνια της πορείας μου στο θέατρο και την τηλεόραση είχα την τύχη να έρθω σε επαφή με πολλούς ιδιαίτερα αξιόλογους καλλιτέχνες και να κερδίσω εμπειρίες που με συγκρότησαν, αλλά και αποδοχή που μου έδωσε θάρρος να συνεχίσω. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον αείμνηστο Νίκο Κούρκουλο για τις συμβουλές του που συντροφεύουν ακόμα την θεατρική μου σκέψη.
Χαρακτηρίστηκα αναφέρω μερικούς από τους συνεργάτες μου τόσο στο Εθνικό θέατρο όσο και στο ελεύθερο θέατρο και την τηλεόραση, την Κάρμεν Ρουγγέρη, τον Κώστα Τσιάνο, τον Γιώργο Αρμένη, τον Θύμιο Καρακατσάνη, τον Κωστή Τσώνο, τους Θ. Παπαθανασίου – Μ. Ρέππα, τον Στρατή Πανούριο, τον Αλέξανδρο Ρήγα και τον Λευτέρη Χαρίτο.
Ο πρώην διευθυντής του Εθνικού θεάτρου Σωτήρης Χατζάκης μου προσέφερε απλόχερα τις σκηνοθετικές του εμπειρίες και τον ευχαριστώ για αυτό. Ήμουνα δίπλα του ως ηθοποιός – βοηθός σκηνοθέτης και δημιουργήσαμε πολυπρόσωπες παραγωγές στο Εθνικό θέατρο και στο ελεύθερο.
Η στήριξη της καλλιτεχνικής μου οικογενείας με βοήθησε και με βοηθάει να ξεπερνάω τις αδυναμίες μου.
Είναι αυτή η πιο δύσκολη περίοδος του καλλιτεχνικού, θεατρικού και τηλεοπτικού χώρου που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, η θλίψη αλλά και η δύναμη που παίρνουμε από την συμπαράσταση στους καταπιεσμένους συναδέλφους μας θα μας ενώσουν και ελπίζω να καταφέρουμε να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη και την συνοχή του κλάδου. Μόνο έτσι μπορούμε να επανεκτιμήσουμε την τέχνη μας που τόσο βαθιά πληγώθηκε. Τα γεγονότα με αγγίξαν ιδιαιτέρως γιατί γνώριζα μια περίπτωση που καταγγέλθηκε.
Μάρτυρας ναι, Θύμα όχι. Είναι ίσως η δωρικότητα και το αυστηρό μου ύφος που με προστάτευσαν και απέτρεψαν την ουσιαστική επαφή μου με τέτοια περιστατικά. Θα ευχόμουν να μπορούσαν οι συνάδελφοι όχι μόνο να μην έχουν την παραμικρή ανοχή σε τέτοια γεγονότα, αλλά να γίνονται επιθετικοί στους συναδέλφους που τους παρενοχλούν.
Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του, ας πει την αλήθεια και ας ζητήσει συγνώμη. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά αλώβητοι και να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις μεταξύ μας
Λόγω της πανδημίας διακόπηκε η χειμερινή παρουσίαση της μοσικοθεατρικής παράστασης που δημιουργήσαμε με τον σπουδαίο μουσικό Άρη Γραικούση, «Η Σπείρα του Έρωτα», που πραγματοποίησε με επιτυχία 8 παραστάσεις το περσινό δύσκολο καλοκαίρι. Ελπίζουμε να λειτουργήσουν οι πολιτισμικοί χώροι τον επόμενο χειμώνα και παρουσιάσουμε ξανά την παράστασή μας, γιατί η τέχνη είναι ανάγκη για όλους μας.