Η αγαπημένη ηθοποιός Πηνελόπη Πιτσούλη είναι όπως η ίδια εξομολογήθηκε σε πρόσφατη συνέντευξή της παντρεμένη με τον θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Χασάπογλου, με τον οποία μετρούν μια σχέση 56 ετών.
Ο γιος της Άγγελος Χασάπογλου, είναι λογικό να πήρε το καλλιτεχνικό «μικρόβιο» και έτσι ο ίδιος κινείται επαγγελματικά στον ίδιο χώρο με τους γονείς του.
«Το «όγλου» στο επίθετο μου μάλλον ήταν αυτό που με οδήγησε αρχικά να γίνω υποστηρικτής της ΑΕΚ. Στην πορεία όμως νομίζω ότι ταυτίστηκα με την ιδεολογία και τη φιλοσοφία αυτής της ομάδας. Το θάρρος της να παίζει, π.χ., στη Σερβία φιλικό συμπαράστασης όταν οι Αμερικανοί τη βομβάρδιζαν και η στάση της απέναντι στον ρατσισμό και την αδικία είναι πράγματα που με έκαναν να αγαπήσω αυτή την ομάδα και να την υποστηρίζω πάντα.
Δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη λέξη που είπα, αλλά σίγουρα η πρώτη λέξη που άκουσα από τον πατέρα μου πρέπει να ήταν κάποιο λογοπαίγνιο!
Ο πατέρας μου, ο Γιώργος Χασάπογλου, μου κληροδότησε ένα μέρος του το ταλέντο του και το αντίστοιχα αλλοπρόσαλλο πρόγραμμα του, αφού και εκείνος μοίραζε τη συγγραφική του αγάπη μεταξύ των θεατρικών έργων που έγραφε και των διαφημίσεων που δημιουργούσε.
Με γονείς τον θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Χασάπογλου και την ηθοποιό Πηνελόπη Πιτσούλη, τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα παραστάσεις. Είχα τη χαρά να γνωρίσω από πολύ μικρός τεράστιες προσωπικότητες, που για μένα ήταν απλώς «οι φίλοι της μαμάς και του μπαμπά»!
Μια φορά όταν ήμουν μικρός και έπαιζα κάτω στην πιλοτή, είπα στους φίλους μου ότι στο σπίτι μας είναι ο Θανάσης Βέγγος, αλλά αυτοί εννοείται πως δεν με πίστεψαν. Χτύπησα το κουδούνι, είπα στη μητέρα μου να πει στον «κύριο Θανάση» να βγει λίγο στο μπαλκόνι «να τον δείξω», και αυτός, με το γνωστό του χαμόγελο και τη χαρακτηριστική φωνή «Πελάααατες μου», φώναξε από πάνω: «Φίλοι του Ααααγγελου»!
Ο τεράστιος Τάσος Ζωγράφος ήταν για μένα πάντα ο Τοσούλης που παίζαμε μαζί και ο Γιάννης Ζουγανέλης ήταν αυτός που ερχόταν σπίτι για να μου κάνει παρέα όταν η μητέρα μου είχε γύρισμα! Όποτε τον βλέπω τώρα, πάντα μου θυμίζει πως ήταν η πρώτη μου «νταντά»!
Στα 7 μου είχα δει ήδη πάνω από 100 φορές τους «Κουραμπιέδες» που είχε γράψει ο πατέρας μου. Όταν ήταν να ανέβει η παράσταση με νέο θίασο και τον ρόλο του Αντώνη θα έκανε ο Φαίδων Γεωργίτσης, θυμάμαι που ερχόταν σπίτι μου και έκανε πρόβα με τη μητέρα μου.
Εγώ κάπου εκεί δίπλα, παίζοντας, τον προλάβαινα και έλεγα εγώ τα λόγια του, νομίζοντας ότι τον βοηθάω να τα μάθει πιο γρήγορα!
Κάποια στιγμή οι φίλοι της μαμάς και του μπαμπά έγιναν και δικοί μου συνάδελφοι. Ο Κώστας Βουτσάς και ο Ζουγανέλης, που έπαιξαν στα «Παντελόνια κάτω», ο Γιάννης Μόρτζος, που παίζει τώρα στον «Πλάτανο», ή ο Αντώνης Αντωνίου, που παίζει στη «Μουρμούρα», όταν είδαν ότι θα παίξουν δικά μου κείμενα, ένιωσαν απερίγραπτη συγκίνηση. Και φυσικά η δική μου χαρά και υπερηφάνεια ήταν τεράστιες!
Νομίζω ότι το μότο που με χαρακτηρίζει και το χρησιμοποιώ αρκετά συχνά είναι ότι «όσο λατρεύω το να γράφω τόσο σιχαίνομαι το να με γράφουν»!
Δεν έχω καταφέρει ποτέ να κόψω το κάπνισμα. Μάλλον γιατί δεν θέλω ακόμα. Αλλά πρέπει»
