Ο Θάνος Τοκάκης είδε το φως της ζωής στις 11 Φεβρουαρίου 1980.Το 2011 του απονεμήθηκε το βραβείο υποκριτική “Βραβείο Χορν”.Το 2019 έλαβε μέρος σε διάφορες κινηματογραφικές παραγωγές όπως Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών, Ενήλικοι στην Αίθουσα και Ευτυχία.Για την ερμηνεία του στην τελευταία ταινία κέρδισε το βραβείο Β΄ αντρικού ρόλου στα βραβεία Ίρις το 2020.
Της: Έπη Τρίμη
Ο ίδιος έχει πει σχετικά: «Είμαι πολύ χαρούμενος που έχω πάρει το βραβείο Χορν και ικανοποιεί πλήρως τη συναισθηματική και ματαιόδοξη πλευρά μου, το γράφω με bold γράμματα στο βιογραφικό μου και αν είχα επαγγελματική κάρτα θα το έβαζα με μεγάλα γράμματα κάτω από την ιδιότητα μου, αφού είναι και το μόνο βραβείο που έχω στην κατοχή μου.
Εάν με ρωτάτε όμως, αν με αφορμή το βραβείο έχω πάρει ρόλους, η απάντηση είναι όχι».
Ο Θάνος Τοκάκης είναι παντρεμένος με την ομότεχνή του Βίκυ Παπαδοπούλου.Το ζευγάρι παντρεύτηκε μυστικά πριν από τρία ολόκληρα χρόνια και σπάνια εμφανίζεται δημόσια. «Δεν κρυφτήκαμε, απλά δεν τον δώσαμε και δε βγάλαμε και στα social media φωτογραφίες που έτσι κι αλλιώς σε προσωπικές στιγμές δεν το κάνουμε«, είπε.
Ο ηθοποιός Θάνος Τοκάκης έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό το 2005 όταν πήρε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην κωμική σειρά του Mega Channel Πενήντα Πενήντα. Εκεί από το 2005 μέχρι το 2011 υποδύθηκε τον Αχιλλέα Λινάρδο ενώ έπαιξε μαζί με τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον Σάκη Μπουλά, τον Παύλο Χαϊκάλη, την Άβα Γαλανοπούλου και την Σοφία Πανάγου.
Ακολούθησαν κι άλλες τηλεοπτικές συμμετοχές στις σειρές 10η εντολή, Σε είδα, Αληθινοί Έρωτες, Ο 3ος Νόμος και Ου Φονεύσεις.
Στην πρωινή εκπομπή του Mega μίλησε ο ηθοποιός Θάνος Τοκάκης που το τηλεοπτικό κοινό είχε γνωρίσει μέσα από το ρόλο του Αχιλλέα στη σειρά του καναλιού 50-50 όπου υποδύονταν τον γαμπρό του Νικηφόρου (σ.σ. Πέτρος Φιλιππίδης) .
Ο ηθοποιός μίλησε για όλες τις εξελίξεις στον χώρο της υποκριτικής με τις καταγγελίες για κακοποίηση κατά σημαινόντων ανθρώπων του χώρου λέγοντας: “Έχουν μιλήσει πολλοί άνθρωποι για αυτό και καλύτερα από εμένα. Έκανα μια διαπίστωση ότι είναι μια πιο βαθύτερη κατάσταση, πιο ουσιαστικό. Έχει μάθει ο Νεοέλληνας να μην εκφράζει αυτό που του συμβαίνει γιατί δεν το θεωρεί σωστό, τα κρύβουμε. Μας βρίζουν, μας δίνουν ξύλο και δεν το λέμε γιατί έτσι έχουμε μάθει. Θεωρείται φυσιολογικό να πετούν τασάκια οι σκηνοθέτες. Αυτό οφείλει να αλλάξει. Ανέτρεξα στο παρελθόν να θυμηθώ πράγματα που μπορεί να μου έχουν κάνει ή να είμαι μάρτυρας και να μην το έχω παρατηρήσει. Δεν βρέθηκα ευτυχώς σε τέτοια κατάσταση”.
