H Έλενα Παπαρίζου είναι μία από τις σταρ της μουσικής σκηνής που μπορεί να υπερηφανεύεται για την καριέρα της στο πεντάγραμμο.
Γιατί η Έλενα Παπαρίζου είναι αδιαμφισβήτητα μία από τις σημαντικότερες ελληνίδες τραγουδίστριες, γεγονός που το αποδεικνύουν τόσο οι επιτυχίες της όσο και η αγάπη του κόσμου, από το ξεκίνημα της καριέρας της μέχρι σήμερα.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι έχει στεφθεί η εμπορικότερη γυναίκα τραγουδίστρια, με τις περισσότερες πωλήσεις και airplays, συνεχίζοντας να κατακτά την κορυφή 20 χρόνια μετά το ξεκίνημα της καριέρας της.
Από την πρώτη της εμφάνιση στους Antique, μέχρι και σήμερα, η καριέρα της είναι γεμάτη με επιτυχίες, δόξα, φανατικούς οπαδούς και φυσικά πολύ μουσική…
Η Έλενα Παπαρίζου γεννήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 1981 στο Μπορός της δυτικής Γκοτλάνδης, στη Σουηδία, από Έλληνες γονείς μετανάστες, τον Γιώργο Παπαρίζο και την Φρόσω Παπαρίζου, και μεγάλωσε στο Έργκριτε του Γκέτεμποργκ.
Ο πατέρας της κατάγεται από την Κρανέα Καρδίτσας ενώ η μητέρα της από το Μουζάκι Καρδίτσας.
Έχει μια αδερφή, τη Ρίτα και έναν αδερφό, τον Ντίνο. Ως παιδί δεν έκανε παρέα με πολλά παιδιά. Όπως δήλωσε, είχε ένα αναπνευστικό πρόβλημα από το οποίο υποφέρει μέχρι και σήμερα. Ακόμα και σήμερα δηλώνει πως μερικές φορές χάνει την αναπνοή της όταν βρίσκεται επάνω στη σκηνή, για αυτό και είναι εφοδιασμένη με σπρέι για το άσθμα.
Όταν ήταν 7 ετών, άρχισε να μαθαίνει πιάνο, μπαλέτο και παραδοσιακούς χορούς. Οι πρώτες μουσικές εμπειρίες της ήταν με την ελληνική μουσική, στο ελληνικό της σχολείο. Στα δεκατρία της χρόνια, άρχισε να προετοιμάζεται για να ασχοληθεί με το τραγούδι.
Δημιούργησε την πρώτη της μπάντα με το όνομα «Soul Funkomatic» μαζί με άλλα τρία παιδιά από τη Λατινική Αμερική. Το συγκρότημα έπαιζε μόνο χιπ-χοπ και μάζευε χρήματα για την ηχογράφηση τραγουδιών.
Δύο χρόνια αργότερα, όταν η Έλενα ήταν 16, η μπάντα διαλύθηκε και η Παπαρίζου δέχτηκε διάφορες προτάσεις αλλά η μητέρα της ισχυριζόταν πως ήταν πολύ μικρή για να φύγει από το σπίτι.
Παράλληλα με το σουηδικό και ελληνικό σχολείο (τα οποία παρακολουθούσε ταυτόχρονα), έκανε σπουδές στο θέατρο, το τραγούδι και το μιούζικαλ. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών σχημάτισε μαζί με τον Νίκο Παναγιωτίδη το συγκρότημα Antique.
Το πρώτο single του συγκροτήματος με τίτλο «Όπα Όπα» έγινε πλατινένιο και έγινε μεγάλη επιτυχία σε όλη τη Σκανδιναβία.
Η πρώτη της εμφάνιση στη μουσική σκηνή ήταν το 1999 ως μέλος των Antique μαζί με το Νίκο Παναγιωτίδη, που έκανε μεγάλη επιτυχία σε μικρό διάστημα.
Η επιτυχία αυτή συνεχίστηκε με τη συμμετοχή τους στη Eurovision 2001 κατακτώντας με το κομμάτι «(I Would) Die For You» την τρίτη θέση, την καλύτερη θέση της χώρας μέχρι τότε.
Το single έγινε δύο φορές πλατινένιο στην Ελλάδα εκτοξεύοντας την καριέρα του συγκροτήματος στην χώρα. Επίσης, έγινε μεγάλη επιτυχία το καλοκαίρι στα ευρωπαϊκά κλαμπ και ηχογραφήθηκε σε πολλές γλώσσες.
Αν και οι Antique σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, διαλύθηκαν το 2003 και αποφάσισαν να κάνουν ένα διάλειμμα χωρίς να αποκλείσουν την πιθανότητα να επανενωθούν στο μέλλον.
Η Έλενα Παπαρίζου δήλωσε πως το συγκρότημα «έκανε τον κύκλο» του και ότι θα ήταν καλό να δοκιμάσουν τις δυνατότητες τους, ο καθένας μόνος του.
Το 2005, η Ελενα Παπαρίζου εκπροσώπησε ξανά την Ελλάδα στη Eurovision και κατάφερε να νικήσει με το τραγούδι «My Number One», την πρώτη και μοναδική νίκη της χώρας μέχρι σήμερα στο διαγωνισμό.
Η Ελενα Παπαρίζου έχει μιλήσει ανοιχτά για την κατάθλιψη που πέρασε μετά την απώλεια του πατέρα της, για την ματαιότητα που βίωσε αλλά και για τη βοήθεια που πήρε μέσω της ψυχανάλυσης.
«Δεν ήθελα να ζήσω. Είναι πάρα πολύ άσχημο πράγμα αυτό. Η μαμά μου περίμενε να τελειώσω τη δουλειά, μου έκλεισε ένα εισιτήριο one way και την ώρα που φτάνω στο Γκέτεμποργκ μου λέει: «Στη μία έχεις ραντεβού». Στην αρχή πήγαινα τρεις και τέσσερις φορές την εβδομάδα. Έκανα πάνω από δύο μήνες να σηκώσω το κεφάλι μου από το πάτωμα, δεν μπορούσα να δω κόσμο, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, είχα φτάσει σε πολύ άσχημη κατάσταση
Η μεγάλη μου σφαλιάρα ήταν ο χαμός του πατέρα μου. Μέρα Χριστουγέννων τον έχασα.
Μετά από εκεί με πήρε η μπάλα. Η ψυχοθεραπεία με έκανε να σκέφτομαι εντελώς διαφορετικά για τον θάνατο. Για τον πατέρα μου πρέπει να μιλάω. Για τις στιγμές που έχουμε ζήσει, πράγματα που μου είχε μάθει… γιατί έτσι εγώ φτιάχνω έναν καινούργιο ήρωα. Τους ανθρώπους δεν πρέπει να τους κλαίμε, πρέπει να τους τιμάμε. Θέλει χρόνο να το κάνεις γιατί η απώλεια είναι πάντα απώλεια, σαν να έχεις χτυπήσει κάπου και κάθε μέρα έχει Βοριά και μια μέρα φυσάει Νοτιάς και πονάς.
Συνεχίζει αυτό και με πιάνει, ακόμα και σήμερα μπορεί να κλάψω, αλλά προτιμώ να τσακώνομαι με τις φίλες μου για το ποιος είχε τον καλύτερο μπαμπά» έχει δηλώσει σε συνέντευξή της η ίδια.
