Η Θεοδοσία Τσάτσου είναι γνωστή τόσο για τις επιτυχίες της με το συγκρότημα Μπλε, όσο και για τη μετέπειτα σόλο καριέρα της. Ενώ η χαρακτηριστική της φωνή και σκηνική παρουσία μαγεύουν τους θαυμαστές της.
Της: Έπη Τρίμη
Η ταλαντούχα τραγουδίστρια γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, όπου και σπούδασε μουσική, χορό και θέατρο. Κατόπιν, συνέχισε τις σπουδές της στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ενώ παράλληλα σπούδασε και Αγγλική Φιλολογία.
Στη Θεσσαλονίκη γνωρίστηκε με τον Γιώργο Παπαποστόλου, ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος Μπλε, και αυτή η γνωριμία κατέληξε σε συνεργασία στο εν λόγω σχήμα. Το 1996 κυκλοφόρησε από τους Μπλε ο δίσκος “Ενοχές”, στον οποίο η Θεοδοσία Τσάτσου ανέλαβε τα φωνητικά. Ο δίσκος γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία, με κομμάτια όπως το “Νιώθω Ένοχές”, “Φοβάμαι” και “Εσύ δεν ζεις πουθενά” να παίζονται συχνά στο ραδιόφωνο και να γίνονται αγαπητά και γνώριμα στον κόσμο. Το συγκρότημα παρουσίασε υλικό που κινείται στους χώρους της Ποπ-Ροκ με έντονα μπλουζ/funk στοιχεία, ταυτότητα δηλαδή που ταιριάζει στην ερμηνεία και το στυλ της Θεοδοσίας Τσάτσου.
Ωστόσο, η Θεοδοσία αποχώρησε από το συγκρότημα μόλις τον επόμενο χρόνο και ακολούθησε solo καριέρα.
«Στη ζωή μου ήμουν στα άκρα: έχω βιώσει και τον μεγαλύτερο πόνο αλλά και τη μεγαλύτερη χαρά. Και τα δύο, όμως, τα αντιμετωπίζω το ίδιο. Γιατί είναι γειτονάκια – και τα πικ των συναισθημάτων ζουν δίπλα-δίπλα. Από μικρή το ήξερα αυτό, αφού υπήρξα ένα παιδί μεγαλωμένο σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Με δύο γονείς πάρα πολύ αυστηρούς, με μια μητέρα καθαρίστρια σε ένα νοσοκομείο στην Αυστραλία, υπερβολικά χριστιανή ορθόδοξη και με έναν πατέρα, μηχανικό αυτοκινήτων τότε, που φοβόταν ότι τα παιδιά του θα γίνουν ναρκομανείς και θα φύγουν απ’ το σπίτι, πάντα τρέμοντας μήπως κάνουμε καμιά στραβή», λέει στο Πρώτο Θέμα και συνεχίζει να μιλά για το πώς βίωσε τα παιδικά της χρόνια. «Κι έτσι αναγκαστήκαμε να παλέψουμε μόνες μας με την αδελφή μου για να κάνουμε τελικά αυτό που θέλαμε. Σκέψου ότι ο μπαμπάς μου ονειρευόταν να τελειώσω το πανεπιστήμιο για να μου ανοίξει φροντιστήριο.
Κι έτσι την επιτυχία των Μπλε την έμαθε πολύ πιο μετά, όχι όταν συνέβαινε. Ο πατέρας μου φοβόταν επίσης μήπως μυηθώ στο αυστραλέζικο σύστημα και παντρευτώ Αυστραλό. Αυτό δεν το ’θελε με τίποτα! Γι’ αυτό και μ’ έστειλε στην Ελλάδα. Πολλές φορές αισθανόμουν λίγο ξέμπαρκη εδώ, σαν μια ξανθιά που ήρθε από την Αυστραλία για να κάνει αυτό που αγαπάει στη χώρα από όπου κατάγονταν οι γονείς της. Έτσι, όταν είχα έρθει από την Αυστραλία στην Ελλάδα, στα 17 μου, ένιωθα λίγο ξένη. Με φώναζαν “προσφυγάκι”, “αυστραλόπουλο”. Ενώ, απ’ την άλλη, στην Αυστραλία ήμασταν οι “the wogs”! Σπούδασα χορό, θέατρο, μουσική, κινηματογράφο, αλλά συνειδητοποίησα ότι είμαι καλλιτέχνης όταν έκανα κάτι και αυτό έγινε γνωστό. Θεωρώ πάντως ότι είμαστε παράξενοι οι καλλιτέχνες: τρελοί, κυκλοθυμικοί, μοναχικοί. Δεν θα μπορούσα, λοιπόν, να λέγομαι καλλιτέχνης αν δεν τα ’χα κι εγώ αυτά. Όχι, ποτέ δεν φοβήθηκα μήπως χάσω αυτό για το οποίο ξεκίνησα, αλλά φοβήθηκα μήπως χάσω εμένα! Και κινδύνευσα. Στην αρχή, με τους Μπλε. Γιατί έγινε απότομα όλο αυτό. Με τις “Ενοχές”, το μπαμ συνέβη πολύ γρήγορα».
«Μερικές φορές νομίζω πως ζω σε ένα χάος χωρίς στάση για να κατέβω. Αυτό παλιά με ενέπνεε. Αλλά τότε ήμουνα νεότερη, πιο αγριεμένο ον, πανκιό, και είχα πολύ θυμό μέσα μου. Κυρίως για το πώς ζουν οι άνθρωποι σε αυτή τη ζωή, για το γεγονός ότι δεν υπήρχε κάτι που να με κάνει να χαμογελάσω αβίαστα και άνευ όρων, για το ότι ήμουν μια γυναίκα που πάλευα μόνη μου να κάνω κάτι στη μουσική. Το “Φοβάμαι” δεν το ’πα τυχαία. Είμαι γεμάτη από φοβίες! Κυρίως για πράγματα που δεν γνώριζα ή που δεν ξέρω. Και, πολλές φορές, φοβόμουν μήπως χάσω πράγματα από μένα. Γιατί θα ’πρεπε να συμβιβαστώ λίγο για να με καταλαβαίνουν – στο πώς πρέπει να μιλάω ή να σκέφτομαι.
Είμαι ένα παιδί που δεν έχει μεγαλώσει ακόμα. Έτσι νιώθω. Αλλά δεν γίνεται να ’σαι αλλιώς άμα το μόνο που κάνεις είναι να τραγουδάς, να χορεύεις και να παίζεις μουσική μέσα στο κεφάλι σου, ακόμα και όταν κάθεσαι σπίτι σου. Θέλει αθωότητα η μουσική, δεν θέλει επιτήδευση. Αλλιώς δεν είσαι καλλιτέχνης, είσαι επαγγελματίας – έχει διαφορά! Ένα πράγμα θεωρώ ότι δεν έκανα σωστά στη ζωή μου: ήθελα να γίνω καλλιτέχνης, αλλά έγινα διάσημη. Ενώ εγώ δεν πήγαινα για τη “διασημότητα”! Κι αν μπορούσα να το αποτρέψω, θα επέλεγα να μην ήμουν διάσημη. Γι’ αυτό και απέχω τόσα χρόνια, γι’ αυτό και δεν βγαίνω πια στην τηλεόραση».
«Με φρίκαρε ο κόσμος στο πώς ήρθε καταπάνω μου μετά από αυτό που συνέβη με τους Μπλε. Με φρίκαραν οι κριτικές που γίνονταν για τη φωνή μου, αν και ήταν πολύ καλές, γιατί με εκτόπιζαν από την μπάντα – ήταν σαν να άφηναν το συγκρότημα απέξω. Μετά ήθελα να δημιουργώ μέσα στην μπάντα, αλλά δεν γινόταν – με ήθελαν να είμαι το “πρόσωπο”, η φωνή. Ναι, με ενδιαφέρει η επιτυχία, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Δεν μαρκάρω εκεί. Αλλιώς δεν έχει γούστο και βαριέμαι.
Δεν έχω ούτε τον ναρκισσισμό του καλλιτέχνη, ούτε της γκόμενας, ούτε τη ματαιοδοξία, γιατί όλα αυτά τα θεωρώ χάσιμο χρόνου και ενέργειας. Δεν μπορώ να εξελίσσομαι χωρίς να με εξελίσσει κάτι. Κι είμαι έτοιμη να αφήσω αυτή τη δουλειά, την καριέρα, για να βρω χαρές και μέσα από άλλους δρόμους. Άλλωστε, είμαι ταυτόχρονα μουσικοθεραπεύτρια, εκπαιδεύτρια, κάνω πολλά χρόνια ρέικι, διαλογισμό κι είναι κάτι που μ’ αρέσει πολύ. Επίσης, μου αρέσει πολύ η μαγειρική. Δεν θα με πείραζε καθόλου να πάω σε ένα εστιατόριο και να είμαι chef – αλλά και ως βοηθός chef θα ήμουν OK. Επενδύω σε οτιδήποτε έχει σχέση με τη δημιουργικότητα και τις αισθήσεις μας. Αντίθετα, δεν παρακολουθώ τηλεόραση. Δεν έχω καν στο σπίτι μου. Θεωρώ πως η τηλεόραση δημιουργήθηκε για να προκαλέσει ακόμη περισσότερη κατάθλιψη στον κόσμο. Συμβουλεύω τους ανθρώπους να την κλείσουν, να πάνε μια βόλτα, να δουν έναν άνθρωπο…» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
«Δεν είμαι η “ναρκομανής” ή το “πρεζάκι” που λένε ότι είμαι επειδή με βλέπουν στη σκηνή να τα χώνω. Δεν μπλέχτηκα ποτέ με ναρκωτικά. Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει την καλή διατροφή, την ηρεμία, την αποστασιοποίηση, αλλά και τα μεγάλα πάθη. Το πιο εύκολο πράγμα σ’ αυτή τη δουλειά είναι να πέσεις στα ναρκωτικά, γιατί είναι μπροστά σου και σ’ τα προσφέρουνε. Αλλά εγώ ποτέ δεν έκανα τα πράγματα εύκολα στη ζωή μου. Έμεινα μακριά από πειρασμούς. Εξάλλου, είμαι πολύ ευαίσθητος οργανισμός: δεν είμαι ένας άνθρωπος που μπορεί να καπνίσει πολύ, να φάει πολύ κρέας ή να πιει παραπάνω από δύο ποτήρια κρασί. Αντίθετα, η ψυχή μου είναι δυνατή γιατί την εκπαιδεύω. Ζω γι’ αυτήν, κάνω πράγματα γι’ αυτήν, οπότε είναι χαρούμενη. Πολλές φορές ρωτάω τους ανθρώπους: “Πες μου κάτι που έκανες για την ψυχή σου. Πότε πήγες μια μέρα να περπατήσεις και να πάρεις αγκαλιά ένα δέντρο; Ή να ξαπλώσεις στο γρασίδι; Χόρεψες ποτέ χωρίς να σου πει κάποιος χόρεψε;”. Παρ’ όλα αυτά δεν πιστεύω πως ζω σε έναν λάθος κόσμο. Θεωρώ ότι ζω στον κατάλληλο κόσμο, πως αυτή η στιγμή αξίζει τον κόπο και είναι τέλεια έτσι όπως είναι. Για κάποιον λόγο είμαι εδώ. Ναι, έχω περάσει βαριά κατάθλιψη και βαρύ θυμό στο παρελθόν, ίσως γιατί καταπιέστηκα ως παιδί και έδινα μάχη με τους γονείς μου. Αλλά δεν έμεινα σ’ αυτά! Κλείστηκα στον εαυτό μου και μετά από ένα διάστημα φύγανε τα χοντρά. Τα κουβαλάω πού και πού, αλλά καλλιτέχνης είμαι, αναπαράγω και λίγο τα πράγματα. Έχω, όμως, συνειδητότητα: είμαι υπεύθυνη για όλα εγώ! Και γουστάρω! Δεν φταίει ο Θεός, η μοίρα, ο μπαμπάς ή ο γκόμενος. Και εδώ είναι και η πραγματική αγάπη. Γι’ αυτό ακόμη τραγουδάω. Γι’ αυτό είμαι ακόμη εδώ. Γι’ αυτό και το καινούριο μου τραγούδι λέγεται “Σ’ αγαπάω”, γιατί αγαπήθηκα από μένα και γνώρισα τι θα πει να αγαπιέσαι. Ακόμη και στις προσωπικές μου σχέσεις, αν και εγώ έφευγα από αυτές, πάντοτε διαλυόμουν μετά. Παρόλο που όλοι ήξεραν ότι είμαι ελεύθερο πουλί, δεν είχα να κρύψω κάτι. Εξάλλου, και η σεξουαλικότητα και ο ερωτισμός είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου. Είμαι, όμως, και πολύ αγαπησιάρα. Γουστάρω πολύ τους ανθρώπους που αγαπάω, που είμαστε μαζί, που περνάμε καλά. Που έχουμε μεταξύ μας αυτή τη γλύκα, την αγκαλιά… Αντέχω! Κι όπου σκαλώνω τρέχω…» τόνισε στο Πρώτο Θέμα η τραγουδίστρια.
