Την άποψη ότι η πανδημία δεν θα τελειώσει έως το 2024, διατύπωσε, με συνέντευξη του στο CNN ο καθηγητής Κοινωνικών και Φυσικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Yale, Νικόλας Χρηστάκης.
Συγκεκριμένα, ο ελληνοαμερικανός καθηγητής διαιρεί την επιδημία του κοροναϊού σε τρεις φάσεις. Η πρώτη είναι η άμεση, που θα διαρκέσει έως το τέλος του 2021, η ενδιάμεση, που θα κρατήσει μέχρι τα τέλη του 2023, και η μετά τη πανδημία περίοδο που θα ξεκινήσει «περίπου» το 2024.
I spoke to @CNN about a rough timeline for how the COVID19 pandemic will likely unfold, as discussed in #ApollosArrow, and they put some clips from what I said together in visually terrific short video: https://t.co/SJtSPJ67JY @lbsparkbooks @littlebrown @studiocanoe
— Nicholas A. Christakis (@NAChristakis) February 4, 2021
Σύμφωνα με την ανάλυση του καθηγητή, κατά διάρκεια της άμεσης φάσης της πανδημίας βιώνουμε το βιολογικό και επιδημιολογικό σοκ που προκαλεί ο κοροναϊός». Κατά τη φάση αυτή ο ιός εξαπλώνεται διαρκώς μέχρι το σημείο όπου θα μολυνθούν αρκετοί άνθρωποι και φθάσουμε το όριο της αποκαλούμενης φυσικής ανοσίας της αγέλης.
Αυτή είναι η περίοδος κατά την οποία καλούμαστε να ζούμε σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει και να φοράμε μάσκες, να κρατάμε κοινωνικές αποστάσεις και να κλείνουμε κατά διαστήματα επιχειρήσεις και σχολεία.
«Σε περιόδους πανδημίας είναι σύνηθες οι άνθρωποι να στρέφονται συνήθως στη θρησκεία, να κλείνονται στα σπίτια τους, γίνονται πιο απόμακροι. Θα χρειαστεί περίπου ένας χρόνος, μέχρι τα τέλη του 2021, προτού φθάσουμε σ’ αυτό το σημαντικό ορόσημο της ανοσίας της αγέλης, είτε με φυσικό τρόπο, καθώς ο κοροναϊός συνεχίζει να εξαπλώνεται, ή τεχνηέντως μέσω των εμβολιασμών» υποστηρίζει ο κ. Χρηστάκης.
Ως προς την ενδιάμεση περίοδο, μετά το τέλος 2021, επεσήμανε ότι θα πρέπει να αναρρώσουμε όχι από τον επιδημιολογικό αντίκτυπο του ιού, αλλά από τον ψυχολογικό, κοινωνικό και οικονομικό αντίκτυπο. Ο ίδιος εξήγησε ότι εκατομμύρια άνθρωποι θα χρειάζονται διαρκή ιατρική φροντίδα ακόμη και όταν μείνει πίσω μας ο άμεσος αντίκτυπος της πανδημίας σε ό,τι αφορά θνησιμότητα.
Σημειώνει, δε, ότι η πανδημία επιτάχυνε ένα αριθμό τάσεων σε ό,τι αφορά τον τρόπο που παρέχεται η ιατρική φροντίδα και αντέστρεψε άλλες τάσεις, ενώ προσθέτει πως, έχοντας δει τη σημασία της επιστήμης στην αντιμετώπιση αυτής της παγκόσμιας απειλής, μπορεί να δούμε τη σημασία της επιστήμης και σε άλλα πράγματα όπως η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Σύμφωνα με τον καθηγητή, είναι πιθανό ότι μια από τις μακροπρόθεσμες κληρονομιές της πανδημίας θα είναι μια ανανεωμένη αναγνώριση και υποστήριξη των εγχειρημάτων της επιστήμης.
«Συνδυάζοντας, λοιπόν, όλα αυτά φτάνουμε στα τέλη του 2023 όταν θα μπούμε στην μετά την πανδημία περίοδο» υπογραμμίζει. «Πιστεύω ότι η περίοδος αυτή θα είναι κάπως σαν εκείνη της δεκαετίας του 1920 μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την πανδημία της λεγόμενης Ισπανικής Γρίπης».
Κατά τον κ. Χρηστάκη, όλες οι δυσκολίες, τα προβλήματα και οι αλλαγές που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε τα προηγούμενα χρόνια θα παύσουν. Ως εκ τούτου οι άνθρωποι δεν θα στρέφονται πλέον τόσο στη θρησκεία, θα επιδιώκουν να κοινωνικοποιηθούν σε νυχτερινά κέντρα, μπαρ και εστιατόρια, αθλητικές και πολιτικές εκδηλώσεις και συναυλίες.
Μπορεί να δούμε και κάποια σεξουαλική απελευθέρωση, ενώ υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορεί να μην επιστρέψουν ποτέ, όπως οι χειραψίες επί παραδείγματι στις δυτικές κοινωνίες, ή συγκεκριμένοι τύποι μη αναγκαίων επαγγελματικών ταξιδιών, ή συγκεκριμένοι τρόποι παροχής ιατρικής φροντίδας, όπως και η τηλεργασία.
«Αν με ρωτήσετε, τι μου δίνει ελπίδα μπαίνω στον πειρασμό να αναφέρω ένα ανέκδοτο που αναφέρουν συχνά γιατροί – κάπως κυνικό και απαισιόδοξο εν προκειμένω – ότι ‘όλες οι αιμορραγίες σταματούν κάποια στιγμή’. Οι πανδημίες, λοιπόν, πάντα σταματούν, αλλά συχνά αφού έχουν στοιχίσει πολλές ζωές. Έρχονται κατά κύματα και κάποια στιγμή εξαφανίζονται» επισημαίνει ο κ. Χρηστάκης.
«Έτσι είμαι πολύ αισιόδοξος ότι θα βγούμε στην άλλη πλευρά του τούνελ. Όσο σοβαρή κι αν είναι η απειλή του κοροναϊού η μοίρα του είναι στο τέλος να γίνει ενδημικός, σαν ένας κοινός ιός γρίπης, κυκλοφορώντας ανάμεσά μας και προκαλώντας στο τέλος σχετικά ήπια συμπτώματα, αλλά επηρεάζοντάς μας για πάντα».
