Ο θάνατος του Χρήστου Αυλωνίτη συγκλόνισε τον καλλιτεχνικό κόσμο και όλους όσοι τον αγαπούσαν. Ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς με πολλές συμμετοχές σε τηλεοπτικές και θεατρικές παραγωγές στο βιογραφικό του. Τα τελευταία χρόνια, τον είδαμε με μικρούς ρόλους σε τηλεοπτικές σειρές όπως η «Επιστροφή» και το «Έρωτας Μετά».
Επρόκειτο για έναν άνθρωπο περήφανο. Τους τελευταίους μήνες περνούσε πολύ δύσκολα, όπως και πολλοί συνάδελφοί του, καθώς η πανδημία του κορωνοϊού χτύπησε ανελέητα τον χώρο του θεάτρου και των θεαμάτων.
Με μια συγκλονιστική ανάρτηση, η τραγουδίστρια Βιολέτα Ίκαρη γράφει λίγα λόγια για τον Χρήστο Αυλωνίτη, για τον ίδιο, για την τραγική του ιστορία αλλά και για όλους εκείνους που βρίσκονται σε παρόμοια θέση και υποφέρουν…
«Σήμερα έφυγε ένας φίλος, μπορεί να μην τον γνώριζα καλά, έδειχνε ομως να είναι φίλος όλου του κόσμου και αυτό τον είχε βάλει στην καρδιά μου για τα καλά.
Ήταν ένας άνθρωπος της τέχνης, ηθοποιός απ’ τους καλούς. Ωραίος άνθρωπος!
Τον συναντούσα συχνά σε ένα στέκι καλλιτεχνών στα Πατήσια, κάθε βράδυ ήταν εκεί με τα ευγενικά του μάτια, τα αστεία του και μια υπόγεια θλίψη να τον ακολουθεί.
Συχνά μου έκανε τον μεθυσμένο, τόσο καλά που ποτέ δεν ήμουν σίγουρη αν όντως ήταν έτσι ή αν μου κάνει πλάκα.
Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν μετά το πρώτο lock down, στο στέκι μας, όπου ήμασταν όλοι μαζεμένοι και απόμακροι λόγω του ιού! Είχα πάει εκεί με μια φίλη, θεωρώντας ότι η έξοδος μας αυτή, ήταν μεγάλο τόλμημα κι έτσι κάτσαμε σε μια γωνιά μακριά από τους υπολοίπους.
Ο Χρήστος (ο φίλος) ήρθε να μας χαιρετήσει και δεν του είπαμε να κάτσει στο τραπέζι μαζί μας, ντράπηκα πολύ αλλά άκουσα τη φωνή της παράλογης λογικής του σήμερα και συγκρατήθηκα, ήταν και μικροσκοπικό το τραπεζάκι που καθίσαμε, εκείνος χαμογέλασε γλυκά όπως συνήθιζε και έκατσε λίγο πιο πέρα, ώστε να μπορεί να μας μιλάει από μακριά, είπαμε δυο κουβέντες του ποδαριού και κάποια στιγμή ξύπνησε η παιχνιδιάρικη ζαβολιά του! Σηκώθηκε, πήγε μέσα, έβρεξε το χέρι του και ψεύτικα φτερνιζόμενος πέρασε από δίπλα μας ενώ τίναξε τεχνηέντως το χέρι για να μας βρέξει.
Τον λάτρευα για κάτι τέτοια! Έτσι πέρασε η ζωή του απ’ τη ζωή μου, έφυγε με ένα αστείο, όμως ο τρόπος που έχασε τη ζωή του είναι από τους τραγικότερους! Και εδώ θα σας αποκαλύψω το λόγο που σας τα γράφω όλα αυτά.
Δυστυχώς, έμαθα ότι ο Χρήστος έφυγε απ’ τη ζωή από την εξαθλίωση της πείνας!
ΌΠΩΣ ΣΑΣ ΤΟ ΛΕΩ!
Εξαντλημένος όπως ήταν, καβάλησε τη μηχανή και έπεσε, έσπασε τα πλευρά του, οδηγήθηκε στο νοσοκομείο και (μετά από μέρες) έφυγε από εσωτερική αιμορραγία.
Ο Χρήστος ήταν φίλος, αλλά από σήμερα, κατ’ εμέ, η εικόνα του, είναι το σύμβολο του εξαθλιωμένου καλλιτέχνη και του συνανθρώπου που βρίσκεται σε ανάγκη! Ο Χρήστος ήταν περήφανος, πολύ! Και δε ζήτησε ποτέ τη βοήθεια κάποιου, αυτό ήταν το μόνο λάθος που του καταλογίζω…συγχωρεμένος να’ ναι…και ας συγχωρεθούν και όσοι μπορεί να γνώριζαν αλλά δε μπόρεσαν να βοηθήσουν… Δε μπορώ όμως να συγχωρώ εκείνους που ξέρουν, μπορούν αλλά αδιαφορούν!
Αφού λοιπόν η πολιτεία δε μεριμνά επαρκώς για τους καλλιτέχνες και την αξιοπρεπή τους διαβίωση, γιατί εμείς να μένουμε θεατές αυτής της άθλιας συμπεριφοράς και δεν κάνουμε κάτι; Όσοι μπορούμε κι όσο μπορούμε!
Ας ρωτήσουμε τους φίλους, τους γνωστούς, αγαπημένους και μη! Καλλιτέχνες και μη! Αν χρειάζονται κάτι ή αν ξέρουν κάποιον που χρειάζεται την αλληλεγγύη μας! Κι αν μπορέσουμε να βοηθήσουμε, έστω και λίγο, έναν άνθρωπο ο καθένας, δε θα ξανακούσουμε τέτοιο, θλιβερό, νέο.
Όλοι μας! Μα όλοι! Αν δεν έχουμε έρθει κάποια στιγμή κοντά στην ακραία φτώχεια, ίσως κάποια μέρα να έρθουμε! Η αλληλοβοήθεια δεν είναι ντροπή! Ούτε γι’ αυτόν που προσφερει ούτε γι’ αυτόν που δέχεται! Ντροπή είναι η αδιαφορία και η κατάσταση στην οποία μας φέρανε!
Όσοι δεν το έχουμε σκεφτεί, ας βάλουμε μπρος από σήμερα! Γιατί σήμερα είμαστε και αύριο δεν είμαστε! Ας κάνουμε ένα βήμα προς την αγάπη και την ανθρωπιά που τόσο συμπεριελάμβαναν τον αγαπημένο μας Χρήστο.
Για το Χρήστο και κάθε Χρήστο.
Βιολέτα» έγραψε.
