Για άλλους είναι ο «Κύρος Γρανάζης» της Μεσαράς, για τους συντοπίτες του ένας αεικίνητος και εφευρετικός τύπος, που «κατασκευάζει ό,τι δουν τα μάτια του και ό,τι πιάνουν τα χέρια του», όπως καμαρώνει και ο ανιψιός του.

Παιδιόθεν συμβαίνει αυτό με τον κ. Νίκο Χριστοφοράκη. Τελείωσε μία σχολή εργοδηγού μηχανολόγου. Επί δύο δεκαετίες δούλευε στα ξενοδοχεία, ως συντηρητής. Από το 2005 έως και το 2017 εργαζόταν στα σφαγεία στο Ασήμι.

Έκτοτε παραμένει ενεργός… άνεργος. Το μεροκάματο το βγάζει κάνοντας κάτι που ξέρει πάρα πολύ καλά: να επισκευάζει ηλεκτρικές συσκευές (πλυντήρια, ψυγεία και τηλεοράσεις).

Όταν βρίσκει χρόνο, που βρίσκει, κατά την προσφιλή του συνήθεια δημιουργεί πρωτότυπες συσκευές!

«Με ενδιαφέρει ο κόσμος να μαθαίνει τι μπορούμε να κάνουμε, τι γίνεται. Να δει κάθε άνθρωπος ότι δημιουργούμε».

Τίποτα δεν είναι άχρηστο και τίποτα δεν πάει χαμένο, όταν περάσει από τα χέρια του κ. Χριστοφοράκη. Όπως λέει, με την μηχανή ενός παλιού Fiat αυτοκινήτου έφτιαξε ένα τρίκυκλο το οποίο του είναι χρήσιμο στις αγροτικές δουλειές.

Και στα δίκυκλα έχει έφεση: Ένα τρυπάνι προσφέρει υποβοήθηση σε ένα ποδήλατο!

Δεν έμεινε όμως εκεί: “Έφτιαξα ένα δίκυκλο παίρνοντας από μία παλιά μηχανή το ψαλίδι και τους τροχούς – τα υπόλοιπα, ο σκελετός και η κατασκευή, είναι όλα δικά μου”.

Το παλμαρέ του περιλαμβάνει κι ένα ηλεκτρικό μηχανάκι με … μίζα!

“Το μέλλον είναι ο ήλιος και η μπαταρία. Ο ήλιος μάς δίνει άφθονη ενέργεια και τζάμπα” είναι η θεωρία (του) την οποία μετουσιώνει σε πράξεις!

Ο κ. Χριστοφοράκης είναι 55 ετών, “θέλω δύο χρόνια για να βγω στη σύνταξη”, μα δεν φαίνεται να επαναπαύεται: “Δεν ξέρω για ποιο λόγο, το μυαλό τρέχει μπροστά. Από παλιά συμβαίνει αυτό. Από το δημοτικό, ο,τι μηχάνημα ερχόταν εδώ, εγώ ήμουν από πάνω! Θυμάμαι να έρχονται άνθρωποι από τις Λούρες, με τρακτέρ!”.

Αναπολεί με περηφάνια την πρώτη του κατασκευή: “Ήταν μία αλωνιστική μηχανή, χωρίς να ξέρω τίποτα! Την έβλεπα που αλώνιζε! Φανταζόμουν τι είχε μέσα, και την έφτιαξα, χρησιμοποιώντας ξύλα! Είχα φτιάξει επίσης μια μηχανή προβολής slides”.

Με τον εαυτό του είναι απαιτητικός, με τους άλλους ολιγαρκής. Και μια μικρή “επισκευούλα” να κάνει σε κάποιον συγχωριανό του, δεν θέλει και δεν ζητάει πολλά ως αντίτιμο: “Μπορεί να πάω εδώ στο χωριό να φτιάξω μια βλάβη. Μόλις με ρωτάνε “πόσο κάνει”, τους απαντώ “δώστε μου δυο αβγά”. Ο άλλος προχθές μού έκανε πλάκα: “Νίκο, έλα να μου φτιάξεις την τηλεόραση, έχουμε μακαρόνια με κιμά” μου λέει, “εντάξει, έρχομαι” του είπα”.

Η δημοσίευση του θέματος με τους πειραματισμούς του και την επινοητικότητά του … στα πολυμηχανήματα, κινητοποίησε πολύ κόσμο: “Δέχθηκα πολλά τηλεφωνήματα. Οι άνθρωποι μού έλεγαν ότι “είσαι μια παρηγοριά μέσα στον… πόλεμο που γίνεται κάθε μέρα” – πόλεμο εννοώ αυτά που γίνονται με τους Τούρκους και τον ιό. Οι άνθρωποι φαίνεται πώς από κάπου θέλουν να δουν μία ελπίδα, μια χαρά. Θέλω ο κόσμος να μαθαίνει, να γνωρίζει. Να λέω στον κόσμο “κοίτα ρε φίλε, τι υπάρχει, γνώρισέ το”. Δεν θέλω ούτε χρήματα, ούτε τίποτα”.

Πηγή: cretalive.gr