Ανοιχτή επιστολή στέλνει μέσα από το koutipandoras.gr η Κατερίνα Στανίση με την οποία επικρίνει τις κυβερνητικές επιλογές αναφορικά με την πανδημία του κορονοϊού και τις συνέπειες που υπάρχουν για τους καλλιτέχνες. «Tο θέμα δεν είμαι εγώ μ’ αυτή την επιστολή. Το θέμα είναι η οικογένεια των μουσικών που υποφέρει αυτή τη στιγμή», αναφέρει χαρακτηριστικά επισημαίνοντας ότι «συντελείται μία κατάφωρη αδικία εις βάρος του απλού μουσικού».

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε να συντελείται μία κατάφωρη αδικία εις βάρος του απλού μουσικού κι όταν λέω του απλού, εννοώ αυτού του μουσικού που δεν έχει καβάντζες, δεν τρώει τα έτοιμα και που πάντα είναι σε κατάσταση άγχους για το αν θα’χει προσέλευση κόσμου στη συναυλία του.

Σ’ αυτό το είδος του μουσικού ανήκουν οι παραδοσιακοί – δημοτικοί οργανοπαίκτες και τραγουδιστές, που περιμένουν τα πανηγύρια του καλοκαιριού, σε ολόκληρη την Ελλάδα, για να ζήσουν τις οικογένειες τους. Φέτος, με κυβερνητική απόφαση, τα πανηγύρια κόπηκαν κι έτσι χάθηκαν δουλειές – μαζί και η δική μου δουλειά.

Είμαι μία τραγουδίστρια που δουλεύω α λα καρτ σαράντα χρόνια τώρα. Ποτέ δεν ανήκα σε κόμματα, ποτέ δεν έζησα από επιχορηγήσεις και ποτέ δε μετείχα σε καμία παρεούλα. Τραγουδούσα και τραγουδάω μόνο από την αγάπη του κόσμου και ουδέποτε εμφανίστηκα κάπου προπληρωμένα. Επίσης, όπως είπα πριν, ούτε εγώ έχω καβάντζες, ούτε τα «έτοιμα» διαθέτω για να τα τρώω και να κάθομαι.

Το θέμα δεν είμαι εγώ μ’ αυτή την επιστολή. Το θέμα είναι η οικογένεια των μουσικών που υποφέρει αυτή τη στιγμή. 

Η κυβέρνηση, ο κύριος Χαρδαλιάς, η κυρία Μενδώνη και ο κύριος Πρωθυπουργός δεν τα έκαναν σωστά τα πράγματα. Δημιούργησαν διχασμό μεταξύ των καλλιτεχνών. Προχώρησαν σε ημίμετρα υπέρ κάποιων συγκεκριμένων και κατά κάποιων άλλων. Με το δικό μου μυαλό, ή τα κλείνεις όλα ή τα αφήνεις όλα όπως ήταν.

Δεν μπορεί να πηγαίνει ο κόσμος στη λαϊκή και ο αστυνόμος να φωνάζει για αποστάσεις και να κόβει πρόστιμα για τις μάσκες την ίδια στιγμή που σε συναυλίες στην Τεχνόπολη ή στο Ηρώδειο ουδείς φοράει μάσκα!

Δεν μπορεί να μιλάνε οι επαΐοντες για ατομική ευθύνη και ταυτόχρονα να καλοπερνάνε μπροστά στα φλας. Δεν μπορεί να πέφτει κατακραυγή από το πανελλήνιο και οι υπάλληλοι του κράτους, οι διευθυντές συγκεκριμένων χώρων, να μας βεβαιώνουν πως τηρήθηκαν τα μέτρα. Ποια μέτρα; Απορώ! Μάτια δεν έχουμε;

Δεν μπορεί να μου χρυσώνεις το χάπι, να ανοίγεις το μαγαζί στις 7 το απόγευμα τη στιγμή που μέχρι τις 9 το βράδυ η αγορά είναι ανοιχτή. Τι θα βγω εγώ δηλαδή να τραγουδήσω μαζί και μ’ άλλους συνάδελφους; Μίκυ Μάους; 

Καλά το εξέφρασε ο λαός: «Μέχρι τις 12 δεν κολλάει, μετά τις 12 κολλάει όμως»!

Για να τελειώνουμε, μοιραία η μπάλα παίρνει κάποιους συγκεκριμένους καλλιτέχνες – δεν θα ήθελα να ονοματίσω τώρα – που εξαιρούνται προς όφελός τους. Είναι ακραίο να τους χαρακτηρίσω κυβερνητικούς, να ξέρουν όμως ότι ο κόσμος γνωρίζει ποιοι είναι και θα βρεθούν υπόλογοι κάποια στιγμή. Για να το πω πιο λαϊκά, αναφέρομαι στους καλλιτέχνες που επειδή είναι «μπασμένοι», πάντα είχαν κι έτσι έχουν και τώρα την εύνοια των κυβερνώντων.

Ενώνω τη φωνή μου μ’ αυτή όλων των συναδέλφων που δεν έχουν δουλειά και κρούω τον κώδωνα του κινδύνου για την αξιοπιστία πια αυτής της κυβέρνησης στο θέμα της διαχείρισης του πολιτισμού, του ελληνικού τραγουδιού και όλων των τεχνών.